اگه کسی با توحش بارز پهلوی در برخورد با آزاد اندیشی آشنا نباشد، قادر هست با خواندن این کتاب، به خوبی از اوضاع و احوال زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری مطلع شود. نام «ضحاک» هم که نویسنده به عنوان لقب و پسوند اسم، به شکنجهگر کمیته داده، با عملکرد وی در هنگام بازجوییها انطباق دارد.
حسن‌بیگی در روایت اتفاقات زندان مخوف کمیته مشترک، به نوعی مستندنگاری کرده است. او برای واقعیت‌نمایی رُمانش، خاطرات بسیاری از مبارزان سیاسی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی را خوانده و با آن‌ها حرف زده است. به تعبیری، نویسنده توانسته است بخشی واقعی از تاریخ انقلاب اسلامی را به شکلی دراماتیک در قالب رُمانی خوشخوان ارایه دهد. حسن‌بیگی توانسته است ضمن مطالعة مستندات تاریخ شفاهی موجود در موزه عبرت ایران، شکنجه‌های گوناگون ساواک را به روایت شکنجه‌گر و شکنجه شونده در دل داستان به شکل واقعی توصیف نماید.
بنا به تاریخ شفاهی ادبیات انقلاب اسلامی، شکنجه‌گران ساواک در برخورد با مبارزان انقلابی مرزهای بی‌شرمی و بی‌حیایی گفتاری و عملی را درنوردیده بودند و آقای حسن‌بیگی این واقعیات را در دل وقایعی دراماتیک، با نثری محترم و خوشخوان، توانسته است به خواننده نقل بکند.